Ένα κεχριμπάρι
Τι ξέρουν οι πέτρες

• Text zum Nachlesen

  Το κεχριμπάρι για τον εαυτό του

  Είμαι ένα κεχριμπάρι και αν ξέρατε τι έχω δει... για εκατομμύρια χρόνια θα έπρεπε να μείνετε και να με ακούτε. Αλλά η ιστορία μου είναι πολύ μεγάλη. Θα περιοριστώ λοιπόν στον περασμένο αιώνα, αυτός είναι πιο κοντά σε εσάς και πρέπει επίσης να πω: παλιότερα δεν υπήρχε τόση αναστάτωση.

  Για πρώτη φορά ήρθα στην κατοχή ενός ατόμου πολύ αργότερα και συγκεκριμένα στην «ακτή των κεχριμπαριών» - ήμασταν σκόρπια και αυτή με μάζεψε. Και μετά, στις 30 Ιανουαρίου 1945, όταν προσπαθούσε απεγνωσμένα να πάρει μια θέση στο «Wilhelm Gustloff» για τον εαυτό και την οικογένειά της, βρέθηκα στην τσάντα της, καθαρά λόγω των ανθρώπινων εθίμων. Και γι\’ αυτό έμεινα μαζί της όταν η βαλίτσα της εξαφανίστηκε στη φασαρία, και ήμουν ακόμα μαζί της, με ασφάλεια στο πλευρό της, όταν το πλοίο βυθίστηκε - για καλή μας τύχη, μείναμε πίσω, ακόμα στο λιμάνι, περιμένοντας το επόμενο πλοίο.

  Κι έτσι έμεινα μαζί της από τότε. Ο πόλεμος τελείωσε, έκανε άλλο ένα παιδί, έναν γιο, εκείνος μεγάλωσε και παντρεύτηκε. Όταν πέθανε, έγινα ιδιοκτησία της νύφης της - έτσι είμαι ακόμα εκεί σήμερα. Με κρατάει σε ένα κουτί, σαν κόσμημα, και μερικές φορές αναρωτιέμαι τι θα είχε συμβεί αν δεν είχα πετρώσει τότε. Αν είχα μείνει η σταγόνα από χυμό δέντρου που ήμουν πρώτα. Τότε δεν θα γνώριζα ποτέ αυτό το συναίσθημα του να φορτίζομαι με νόημα και μνήμη - απλώς επειδή κανείς δεν θα ήταν εκεί.

  Zusatzinfos

  Η αρχική ιδιοκτήτρια αυτού του κεχριμπαριού διέφυγε από την Ανατολική Πρωσία από τον Κόκκινο Στρατό το 1945. Μαζί με τον αδερφό της και τα δύο παιδιά της πήγε δυτικά από το Gotenhafen πέρα από τη Βαλτική Θάλασσα. Αν είχαν βρει θέσεις στο «Wilhelm Gustloff», το οποίο τορπιλίστηκε και βυθίστηκε από ένα σοβιετικό υποβρύχιο την ίδια μέρα, πιθανότατα θα είχαν χαθεί.

  Ένα κομμάτι σχιστόλιθος με σίδηρο και χαλαζία για να σχηματιστεί κεχριμπάρι

  Είμαι ένα κομμάτι σχιστόλιθος με σίδηρο και χαλαζία. Τουλάχιστον για την ιστορία της γης θα μπορούσα να σας πω πολλά περισσότερα από εσάς... αλλά συμφωνώ μαζί σας ότι τα πράγματα ήταν πολύ πιο ήσυχα πριν από τους ανθρώπους - όλα τα τόσο περίπλοκα γεγονότα ξεκίνησαν, στην πραγματικότητα, με τον ερχομό των ανθρώπων.

  Ήρθα στον σύγχρονο κόσμο μέσω του Eisernhardt, όπου με έβγαλαν από τη γη μαζί με πολλούς όμοιούς μου με βάσανα και στεναγμούς. Το ορυχείο είναι πλέον κλειστό, ήδη από το 1957.

  Το σιδερένιο μπαστούνι πάνω μου ήταν περιζήτητο εκείνη την εποχή. Και από εκεί ξεκίνησαν πολλά - αν κοιτάξεις τριγύρω, σε όλα τα πράγματα υπάρχει σίδηρος. Αλλά μου τον άφησαν το σίδηρο μου – γιατί χρησιμοποιήθηκα για «σκοπούς αναπαράστασης» . Υπηρέτησα ως δείγμα λίθου για όλες τις άλλες πέτρες του τύπου μου στα θεωρητικά μαθήματα ορυκτολογίας της ορεινής σχολής του Siegen. Εκεί ήταν ορειβάτες, αρχιορειβάτες, άτομα που ανέβαιναν στα βουνά μέσα σε οχήματα, Markscheider (δηλαδή υπόγειοι τοπογράφοι), αλλά αυτή η σχολή δεν υπάρχει εδώ και πολύ καιρό.

  Αυτό μπορεί να μην ακούγεται τόσο ιδιαίτερο όσο η ιστορία σας για το πλοίο. Τι πιστεύεις όμως ότι βίωσα από περιστατικά, εξελίξεις, ατυχήματα και άλλα γεγονότα; Ήμουν εκεί στην καθημερινότητα τόσων ανθρώπων και ακολούθησα τις πορείες τους, όλες τις επιτυχίες τους και τους καβγάδες και τις ιστορίες τους... Πολλά επεισόδια που κανείς δεν ξέρει πια. Τα πάντα κατακρημνίζονται στο χρόνο – σαν πέτρες στη γη.

  Αλήθεια, έχετε πέτρες στο σπίτι που σας θυμίζουν κάτι; Επειδή αυτές οι πέτρες ήταν μαζί σας; Κάτι που δεν θα ξεχάσετε;