Ένα από τα δύο κοχύλια
Τι κάνει την οικογένεια

• Text zum Nachlesen

  Το κοχύλι για τον εαυτό του

  Είμαι ένα κοχύλι – ή έτσι λένε. Στην πραγματικότητα, είμαι ένα καύκαλο αχιβάδας. Όμως, ήμουν καιρό μαζί με μια αχιβάδα. Με μετέφερε μέσα στη θάλασσα και την προστάτευα. Σήμερα λέω ότι ήμασταν σαν μια μικρή οικογένεια. Αλλά κάποια στιγμή πέθανε, ήμουν παραδωμένος στο έλεος των ρευμάτων και τελικά ξεβράστηκα σε μια παραλία γεμάτη με άδεια κοχύλια σαν εμένα - και νόμισα ότι αυτό ήταν.

  Αλλά μια γυναίκα, η Μαρτίνα, με μάζεψε και με πήγε στην οικογένειά της, εμένα και μια δεύτερη ακόμη αχιβάδα που μου μοιάζει πολύ - σαν μια αδερφή - και μετά μας ανέθεσε ένα νέο έργο, πολύ ιδιαίτερο.

  Εμένα, με τοποθέτησε κάτω από μια φωτογραφία που απεικόνιζε εκείνη και τον αείμνηστο πατέρα της, στη Γερμανία. Και το κοχύλι - αδερφή μου, το έβαλε με το όνομα του πατέρα της και τα γενέθλιά του και το έκρυψε σε μια γέρικη βελανιδιά. Το έβαλε σε μια μικρή ρωγμή, αλλά αρκετά μεγάλη για ένα κοχύλι. Και αυτή η βελανιδιά στεκόταν σε ένα χωράφι ακριβώς μπροστά από τον τόπο καταγωγής του πατέρα της - στη σημερινή Πολωνία.

  Από εδώ λοιπόν καταγόταν η οικογένειά του. Όμως ως παιδί αναγκάστηκε να φύγει -με το ζόρι- και δεν γύρισε ποτέ πίσω. Αυτό απασχολούσε την κόρη του για πολύ καιρό. Αλλά τώρα που το κοχύλι – αδερφή μου είναι στη βελανιδιά και εγώ είμαι ξαπλωμένη κάτω από τη φωτογραφία, κάτι φαίνεται να έχει συμβεί – κατά έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο.

  Zusatzinfos

  Ο πατέρας της Martina Kratzel πέρασε τα πρώτα παιδικά του χρόνια στη Σιλεσία, στην πόλη που τότε ονομαζόταν Ludwigsdorf. Αλλά όταν τα εθνικά σύνορα μεταφέρθηκαν ως αποτέλεσμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και αυτή η πρώην γερμανική περιοχή έγινε μέρος της Πολωνίας, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το χωριό του υπό πίεση και βία σε ηλικία εννέα ετών. Με τη μητέρα του και τα τρία αδέρφια του ταξίδεψε με άλογα και τρένο στην τότε Τσεχοσλοβακία μέχρι τη Γη του Βιτγκενστάιν. Συχνά μιλούσε για τα παιδικά του χρόνια και τη φρίκη που συνόδευαν τα μέτρα της απέλασης.

  Το πορτρέτο του Γουλιέλμου Α' της Οράγγης στο κέλυφος

  Είμαι ένα πορτρέτο γιατί κάποιος με ζωγράφισε με τέτοιον τρόπο που μοιάζω με ένα πολύ συγκεκριμένο άτομο: στην περίπτωσή μου είναι ο Γουλιέλμος Α', Πρίγκιπας της Οράγγης, Κόμης του Νασάου-Ντίλενμπουργκ. Και επειδή του μοιάζω τόσο, τον αναλογιζόμουν πάντα πολύ.

  Ξέρεις, αυτός δεν γεννήθηκε μόνο σε μια οικογένεια, αλλά και μέσα σε ένα δίκτυο συμφερόντων εξουσίας. Και ήταν δευτερεύουσας σημασίας τι ιδέες και ενδιαφέροντα είχε ο ίδιος. Το μέλλον του είχε ως επί το πλείστον σχεδιαστεί, σε ηλικία 11 ετών έγινε «πρίγκιπας» και ο Κάιζερ αποφάσισε πού θα μεγαλώσει, ποιος θα τον αναθρέψει και πώς ακριβώς. Και φυσικά, το να παντρευτεί απλά όποια διάλεγε, θα ήταν αδιανόητο.

  Γνωρίζω τον αντίκτυπο που έχει η οικογένεια. Αλλά τώρα που έμαθα την ιστορία σου, αναρωτιέμαι πώς είναι αν δεν μεγαλώνεις σε ευγενείς συνθήκες και έχεις εξ αρχής μια σχετικά ανίσχυρη θέση... Σε κάθε περίπτωση, οι άνθρωποι λαμβάνουμε πολλά τέτοια ήδη από την κούνια μας, πράγματα που δεν επιλέξαμε και πρέπει να βρούμε τρόπο να τα διαχειριστούμε. Όπως εσύ, που απλά μεγάλωσες στη θάλασσα - και θα μπορούσες εξίσου εύκολα να είσαι ξαπλωμένος σε εκείνη την παραλία σήμερα.

  Σε ποιο βαθμό επηρεαστήκατε από την οικογένειά σας; Προκαθόρισαν και σε εσάς την πορεία σας; Αν ναι, πώς το αντιμετωπίσατε;