Σκεπάσματα
Πώς δημιουργείται η εγγύτητα

• Text zum Nachlesen

  Τα σκεπάσματα για τον εαυτό τους

  Είμαστε μια μαξιλαροθήκη και ένα σεντόνι, αλλά μας προσφωνούν απλά «σκεπάσματα». Ανήκουμε ο ένας στον άλλο και κάτι θα ήταν λάθος αν χωρίζαμε. Και γι' αυτό καταλαβαίνουμε τι ακριβώς λείπει από την ιδιοκτήτριά μας.

  Πρέπει να γνωρίζετε: Διώκεται πολιτικά στην πατρίδα της και έπρεπε να φύγει από εκεί.
  Εμάς μπορούσε να μας πάρει μαζί της, αλλά η μητέρα της έμεινε εκεί. Οι δυο τους είναι σε επαφή και μιλούν μεταξύ τους πολύ, αλλά μόνο στο τηλέφωνο ή μέσω οθονών - μόνο σε μεγάλη απόσταση.

  Αλλά έχει πλέον αποδειχθεί ότι, παρόλο που στην πραγματικότητα είμαστε απλά σκεπάσματα, μπορούμε να κάνουμε κάτι γι' αυτό. Οι ίδιοι δεν ξέραμε ότι είχαμε αυτή την ικανότητα, αλλά φαίνεται ότι της δίνουμε ιδιαίτερη παρηγοριά και μάλιστα δημιουργούμε ένα είδος σύνδεσης με τη μητέρα της. Γι' αυτό και δεν μας χρησιμοποιούν με τον συνηθισμένο τρόπο, αλλά απλώς μας αποθηκεύουν προσεκτικά.

  Πρέπει να γνωρίζετε, ήμασταν ένα γαμήλιο δώρο από το γάμο της μητέρας της, και γι\’ αυτό φαίνεται να έχουμε κάτι από αυτήν μέσα μας τώρα. Κάτι που τώρα είναι κοντά μας - ή που είναι εκεί. Δεν μπορούμε να το περιγράψουμε καλύτερα, αλλά θα συνεχίσουμε να εκπληρώνουμε αυτό το καθήκον μέχρι κάποτε αυτό -ελπίζουμε- να μην είναι πια απαραίτητο.

  Zusatzinfos

  Η ιδιοκτήτρια αυτών των σεντονιών δεν μπορεί πλέον και μέχρι νεοτέρας να εισέλθει στη χώρα καταγωγής της, την Τουρκία. Είναι μια από αυτές που κατηγορήθηκαν από την τουρκική κυβέρνηση για την απόπειρα πραξικοπήματος το 2016 ή χαρακτηρίστηκαν ως αντιπολίτευση - τμήματα του τουρκικού στρατού είχαν προσπαθήσει να ανατρέψουν την τουρκική κυβέρνηση. Στον απόηχο του κύματος απολύσεων και συλλήψεων που ακολούθησε, η δανείστρια αναγκάστηκε μεταξύ άλλων να τραπεί σε φυγή.

  Η “Παναγία με τον Ιησού” για τα σκεπάσματα

  Είμαι μια ελαιογραφία του 17ου αιώνα και δείχνω τη Μαρία με το μωρό Ιησού - σε μια πολύ συγκεκριμένη κατάσταση: η Μαρία κρατά το παιδί της στην αγκαλιά της και το θηλάζει. Το τονίζω αυτό γιατί είναι ένα ιδιαίτερα οικείο είδος εγγύτητας μεταξύ μητέρας και παιδιού - και ταυτόχρονα τόσο φυσικό και αυτονόητο.

  Γι\’ αυτό μπορώ κι εγώ πολύ καλά να καταλάβω πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση για την οποία μιλάτε.

  Αλλά βλέπω και κάτι ακόμη - και πρέπει να πω, ήταν πέρα από τον ορίζοντά μου ότι και οι μαξιλαροθήκες και τα σεντόνια μπορούν να το κάνουν αυτό: Αυτό το είδος εγγύτητας που εσείς δημιουργείτε εκεί, μου φαίνεται πολύ οικείο για έναν άλλο λόγο - δηλαδή: όχι μόνο επειδή δείχνω δύο ανθρώπους που είναι κοντά ο ένας στον άλλον, αλλά και γιατί είμαι απλά μια εικόνα.

  Γιατί στην πραγματικότητα, σωματικά, η Παναγία και το παιδί δεν είναι καθόλου εκεί. Είναι κάπου μακριά, ποιος ξέρει πού - αν όντως βρίσκονται εκεί. Αλλά είναι παρ\’ όλα αυτά εκεί - και αυτό γιατί εγώ φέρνω πιο κοντά τον έναν στον άλλο, κι αυτοί με κοιτούν. Πάντα βγάζουμε τέτοιες φωτογραφίες. Μπορούμε να το κάνουμε πολύ καλά. Αλλά το βρίσκω ακόμη πιο αξιοσημείωτο που εσείς οι δύο, μαξιλαροθήκη και σεντόνι, δημιουργείτε κάτι πολύ παρόμοιο με τον δικό σας τρόπο.

  Έχετε και εσείς κάποιο τέτοιο αντικείμενο; Κάτι που συνδέετε με ένα αγαπημένο σας πρόσωπο; Και αυτό καταφέρνει επίσης να δημιουργήσει αυτό το ιδιαίτερο είδος εγγύτητας;