Ένα τραγούδι
Κοιτάξτε το Siegen

• Text zum Nachlesen

  Το τραγούδι για τον εαυτό του

  Είμαι ένα τραγούδι. Είμαι ένα πράγμα που δεν μπορεί να δει κάποιος ή να αγγίξει. Μπορείτε να έχετε μπροστά σας το κείμενό μου ή τις νότες μου, αλλά είμαι πραγματικά ο εαυτός μου όταν με τραγουδούν. Τότε γεμίζω τον αέρα, ακούγομαι διαφορετικά ανάλογα με τη φωνή, και αν είναι πολλές οι φωνές, τότε αυτές ανακατεύονται. Έτσι είναι όταν με τραγουδούν η Βαλεντίνα, η Σόγια και η Σβετλάνα.

  Επίσης μου αρέσει πολύ όταν υπάρχουν όργανα που έχουν τη δική τους φωνή. Όπως η κιθάρα που έπαιζε ο Μιχαήλ.

  Αλλά εμείς τα τραγούδια δεν ακουγόμαστε απλώς, αλλά λέμε και κάτι ακόμα. Και γι' αυτό μπορούμε πάντα να έχουμε ένα ξεκάθαρο θέμα και να διηγούμαστε ένα πράγμα.

  Εγώ μιλώ για μια πόλη, την πόλη μας εδώ, το Siegen – και όχι μόνο, θέλω να πιστεύω ότι και οι άλλοι αντιλαμβάνονται ότι είμαι ένα φιλικό τραγούδι, ένα τραγούδι που εξυμνεί. Εξυμνώ αυτήν την πόλη. Και το κάνω αυτό, όπως το εννοούσε η Σβετλάνα, που με έγραψε. Είναι μισή Ρωσίδα, μισή Ουκρανή και μετακόμισε από τη Ρωσία στη Γερμανία, στο Siegerland, για χάρη της αγάπης. Και πάντα τονίζει πώς εδώ την υποδέχτηκαν με ανοιχτές αγκάλες τότε. Και για αυτό πρόκειται, αυτό ακριβώς αντηχεί τώρα μέσα μου. Όπου κι αν ακούγομαι, είναι μια νέα ηχώ αυτού του συναισθήματος - της «υποδοχής με ανοιχτές αγκάλες».

  Zusatzinfos

  Η Σβετλάνα Οχς σπούδασε γερμανικά στο Κρασνοντάρ, ήταν υπεύθυνη γερμανικών ταξιδιωτικών γκρουπ και κατά τη διάρκεια αυτού γνώρισε τον τωρινό σύζυγό της. Διαμέσω αυτού ήρθε στο Fellinghausen στο Kreuztal και ένιωσε ευπρόσδεκτη εκεί από την αρχή. Είναι ιδρυτικό μέλος του τραγουδιστικού συγκροτήματος «RadOst» εδώ και 17 χρόνια. Ερμήνευσε αυτό το τραγούδι που έγραψε μαζί με τους Valentina Kramer, Soja Fuhr-Buschmelev και Mikhail Zakharov στην κιθάρα για αυτήν την έκθεση, εδώ στο μουσείο. Τα φορέματα θυμίζουν ρωσικές φορεσιές από τον 18ο/19ο αιώνα.

  Δύο πίνακες του Siegen για το τραγούδι

  Είμαστε δύο πίνακες από τα τέλη του 19ου αιώνα. Μας ζωγράφισε ο Jakob Scheiner και μας λένε “Siegen: Κάτω Κάστρο και η λίμνη του μύλου” και “Θέα του Scheiner”. Θα έλεγε κανείς ότι και εμείς οι δύο μιλάμε για το Siegen. Και συμφωνούμε επίσης ότι σίγουρα μας αρέσει το Siegen. Ακριβώς όπως και σ’ εσένα.

  Όταν σε ακούσαμε, κάποια πράγματα μας φάνηκαν πολύ οικεία. Για παράδειγμα, τη Sieg ή τον λόφο, τα απεικονίζουμε και εμείς οι ίδιοι. Αυτό που, όμως, μας αρέσει ιδιαίτερα είναι η γραμμή με τα ηλιοτρόπια. Εκεί συγκρίνεις το Κάτω Κάστρο με ηλιοτρόπια – λόγω του χρώματος. Αλλά με αυτό εκφράζεις και κάτι άλλο. Θα μπορούσες να το συγκρίνεις με μουστάρδα ή μπανάνες. Αλλά λες: ηλιοτρόπια. Και με αυτό τοποθετείς το Κάτω Κάστρο στον ήλιο, και ίσως το αφήνεις να μεγαλώνει και να ανθίζει, μεταφορικά φυσικά...

  Σε κάθε περίπτωση, αυτό οφείλεται κυρίως στο πώς η κειμενογράφος σας βλέπει το Siegen. Η οπτική της είναι τόσο προσωπική. Και φυσικά το ξέρουμε καλά, δεν δείχνουμε απλώς την πόλη, δείχνουμε τις ματιές μας πάνω της. Γιατί και ο ζωγράφος μας είχε οπτική. Και ίσως δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Κάθε άνθρωπος έχει τη δική του οπτική - και πράγματα όπως εμείς, είτε είναι τραγούδια είτε εικόνες, το μαρτυρούν αυτό.

  Ποια είναι η άποψή σας για το Siegen; Τι είναι αυτό που κάνει την πόλη ξεχωριστή για εσάς;
  Ποιες πτυχές της θα τονίζατε;