Ένα χαλί τοίχου
Εκεί που τα φαινόμενα απατούν

• Text zum Nachlesen

  Το χαλί τοίχου για τον εαυτό του

  Είμαι ένα χαλί τοίχου. Είμαι ένα τυπικό γερμανικό αντικείμενο επίπλωσης γιατί δείχνω το ελάφι που βρυχάται. Χαλιά τοίχου με ελάφια που βρυχώνται θα βρείτε τουλάχιστον σε κάθε δεύτερο γερμανικό σπίτι. Σωστά; Μήπως μόλις σας κορόιδεψα;

  Αν ναι, τότε θα το ξαναέκανα. Αλλά η πρώτη φορά ήταν ακόμα καλύτερη γιατί κράτησε λίγο περισσότερο, για δεκαετίες δηλαδή! Τον Μάριο, που με δάνεισε στο μουσείο, τον κορόιδευαν από την παιδική ηλικία μέχρι και την ενήλικη ζωή. Αλλά δεν έφταιγε τόσο αυτός. Απλώς εγώ είμαι ένα άτακτο πράγμα.

  Στην πραγματικότητα, κατάγομαι από την Ελλάδα, όπως και η οικογένεια του Μάριου. Κρεμόμουν στο σπίτι της μητέρας του στο παιδικό δωμάτιο - ακόμα πολύ χρήσιμο: φρόντιζα να μην μπαίνει το κρύο το βράδυ. Αργότερα με πήγε στη Γερμανία και με στόλισε με αυτά τα κρόσσια! Και μετά με κρέμασαν στο σαλόνι στο Ντίλενμπουργκ, όπου μεγάλωσε ο Μάριος -ως διακόσμηση- και ταίριαξα απροσδόκητα με τα υπόλοιπα ρουστίκ έπιπλα, τόσο καλά που κανείς δεν ρώτησε για μένα. Παρόλο που ήμουν μετανάστης, με θεωρούσαν γηγενή. Γιατί είμαι τόσο άτακτος.

  Αν και... Σίγουρα έπαιξε ρόλο ότι κι εκεί απ’ όπου κατάγομαι γρήγορα έμοιαζα με μετανάστη. Είναι πραγματικά λίγο ανάποδο.

  Zusatzinfos

  Η μητέρα του Μάριου Μουρατίδη ήρθε στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία στα νιάτα της στο πλαίσιο των συμφωνιών πρόσληψης Ελλάδας -Γερμανίας και έφερε μαζί της αυτή το χαλί τοίχου - σήμερα το μοναδικό αναμνηστικό των παιδικών της χρόνων. Για πολύ καιρό, ο Mάριος και τα αδέρφια του υπέθεταν ότι ήταν ένα τυπικό γερμανικό αντικείμενο επίπλωσης, μέχρι που μια μέρα τη ρώτησε για αυτό.

  “Το χωριό Ipocuja” του Frans Post στο χαλί τοίχου

  Είμαι μια ελαιογραφία του 17ου αιώνα και δεν μπορώ παρά να σκεφτώ ότι κάνω κάτι πολύ παρόμοιο με εσένα. Αυτό μου γίνεται ολοένα και πιο ξεκάθαρο όσο περισσότερο σκέφτομαι εσένα και την ιστορία σου.

  Θέλω να πω, είσαι κάτι υπέροχο, με το κοπάδι των ελαφιών σου, τόσο εύθυμο - και μετά αυτό το όμορφο τοπίο - κάτι τέτοιο δεν υπάρχει πραγματικά. Ή, ας πούμε, σίγουρα υπάρχουν παρόμοια αξιοθέατα, αλλά καλά, έτσι όπως εσύ τα υπερπροβάλλεις... Το είπες μόνος σου: Είσαι άτακτο πράγμα, σου αρέσει να κοροϊδεύεις λίγο τον κόσμο. Και τώρα συνειδητοποιώ ότι το ξέρω και για τον εαυτό μου...

  Ξέρεις, με ζωγράφισε κάποιος που μπορεί να έχει δει παρόμοια μέρη με αυτό που δείχνω, όπως αυτό που σου δείχνω. Ο Frans Post, αυτό ήταν το όνομά του, βρισκόταν στη Βραζιλία για οκτώ χρόνια με τον κόμη Johann Moritz του Nassau-Siegen. Αλλά θυμάμαι επίσης την προθυμία του να με κάνει όσο πιο ενδιαφέρουσα γίνεται - να μου εμφυσήσει κάποιου είδους, επιτρέψτε μου να το θέσω έτσι, μυστήριο. Δεν ξέρω, ίσως επειδή το έβλεπε έτσι ο ίδιος, αλλά σίγουρα και επειδή ο κόσμος ήθελε να δει κάτι τέτοιο.

  Όπως εσύ, έχω κι εγώ –κατά κάποιον τρόπο– κάτι φανταστικό σε μένα, κάτι εμπνευσμένο, και πάντα πίστευα ότι ήταν απλά όμορφο. Τώρα όμως θα το έλεγα πιο συγκεκριμένα: Μπορεί να είναι όμορφο αρκεί να ξέρει ο κόσμος ότι είναι και μια ψευδαίσθηση. Αρκεί να ξέρουν ότι η αλήθεια μπορεί να βρίσκεται κάπου αλλού. Σε ευχαριστώ για αυτό το συμπέρασμα.

  Τι είδους μέρη, πράγματα, τοπία έχετε ίσως στο μυαλό σας; Υπάρχουν πραγματικά; Και τι συναισθήματα προκαλούν;