Bir can yeleği
Gösterim ve hatıra

• Text zum Nachlesen

  Can yeleği kendisini anlatıyor

  Ben bir can yeleğiyim. Aslında insanlara sadece suda kaldırma kuvveti veriyorum – ama duruma göre onları tam da bu şekilde "kurtarabiliyorum".

  Benim türümden farklı boyutlar var – benim boyutum küçük çocuklar için uygundur. Ancak gerçek anlamda sadece bir kez, küçük bir çocuk tarafından giyildim, o da yarım saatten fazla değildi – ama anlayacağınız üzere, bu benim için yarım saatlerin en önemlisiydi.

  Gittikçe daha da fazla dolan, aşırı dolan küçük bir tekneye bindi ve sonra Türk tarafındaki adıyla "Meriç" olan "Mariza” nehrini geçerek "Evros" olarak adlandırılan Yunan tarafına geçti – ama adı ne olursa olsun, tehlikeli bir nehir. İçinde birçok insan boğuldu.

  Ama kaçışımız iyi bitti ve çocuk ile annesi kısa sürede tekrar babalarını buldu. Yakında beni de başkalarına verirler diye düşünmüştüm, ama bugün hala onlarla birlikteyim. Sanırım onlara o konuyu hatırlattığım için. Yaşadıkları korkuları, ama kaçmayı başarmış olmanın ve şimdi "yeni ve umut dolu bir hayatın kapısında" durmanın mutluluğunu da. Sahibim beni müzeye verirken böyle demişti.

  Zusatzinfos

  Bu can yeleğinin sahibi, siyasi baskı nedeniyle 2016 yılında çocuğuyla birlikte Türkiye-Yunanistan sınırındaki Meriç veya Evros nehri üzerinden Türkiye'den Almanya'ya kaçmıştır. Nehir geçişi Akdeniz'e giden alternatif bir rotadır. Kocası daha önceden ülkeyi terk etmişti. Almanya birliği gününde tekrar bir araya geldiler.

  Andreas Achenbach’ın “Fırtınalı denizde yelkenli tekneler” can yeleğine anlatıyor

  Andreas Achenbach\’ın bir yağlı boya tablosuyum ve 1894\’ten beri açık denizdeki bu tehlikeli durumu gösteriyorum. Ve bunu bizzat tehlikeli olmadan gösteriyorum. Bunu yapabiliyorum çünkü ben bir tabloyum, birçok insanın heyecan verici ve hatta güzel bulabileceği bir sanat eseriyim – tüm o hareket, dalgalar, orada görebileceğiniz büyük güçle...

  Ayrıca fırtınaya tutulmuş teknedeki meçhul balıkçıları da çok düşündüm. Şu anda sanatı düşünmediklerine eminim. Elementlerin insafına teslim edilmişler, orada tehlikeli bir şeyler yaşıyorlar. Söz konusu olan sadece hayatları.

  Ama şimdi, sevgili can yeleği, senin hikayeni düşününce, burada gösterdiğim balıkçıların insan değil, sadece boyanmış figürler olduğunu bir kez daha anlıyorum. Ve kendime soruyorum: Böyle tehlikeleri gerçekten atlatmış olan gerçek insanlar, yaşayan insanlar üzerinde nasıl bir etkiye sahibim acaba? Acı verici mi? Ya da onlara sahip oldukları o şansı mı hatırlatıyorum acaba?

  Ne dersiniz? Böyle bir tehlikeyi hayal edebiliyor musunuz?
  Ya da kıyılar, akan sular ve deniz size neleri hatırlatıyor?
  Bana baktığınızda üzerinizde nasıl bir etki bırakıyorum?