Ένα τηγάνι
Τι να πάρετε μαζί σας

• Text zum Nachlesen

  Το τηγάνι για τον εαυτό του

  Είμαι ένα τηγάνι – χρησιμεύω όμως και σαν ταψί. Χαίρομαι που, μολονότι δεν έχω πια χερούλι, εξακολουθούν να με χρησιμοποιούν. Θα μπορούσα να είχα καταλήξει στα σκουπίδια εδώ και πολύ καιρό, αλλά η Έλενα με κρατάει. Κι εγώ θα την κρατούσα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

  Πρέπει να ξέρετε, είμαστε και οι δύο από τη Ρωσία. Εκεί αυτή γεννήθηκε και εκεί εμένα με κατασκεύασαν - όχι από σίδηρο αλλά από αλουμίνιο, και ίσως αυτή ήταν η τύχη μου. Είμαι σχετικά ελαφρύ για τηγάνι. Ίσως να είμαι, επίσης, απλώς εύχρηστο... πάντως σε λίγο θα ξεπεράσω σε ζωή δέκα ολόκληρα τηγάνια τεφλόν... Σε κάθε περίπτωση, με πήραν μαζί τους - από τη Σιβηρία, μέχρι το Siegen. 5000 χιλιόμετρα. Πρώτα με τρένο, μετά με αεροπλάνο, μετά με λεωφορείο. Μόνο με τσάντες και βαλίτσες - και δίπλα μου έχει μείνει μόνο ένα ακόμα πράγμα από αυτό το ταξίδι: ένα βιβλίο με ποιήματα του Πούσκιν.

  Οι δυο μας είμαστε τα τελευταία πράγματα που θυμίζουν ακόμα τη Σιβηρία και αυτό το μακρύ ταξίδι, ο καθένας με τον δικό του τρόπο: ένα κομμάτι σπουδαίας, παλιάς γλωσσικής τέχνης και ένα καθημερινό αντικείμενο, δηλαδή εγώ, το τηγάνι ή ταψί...

  Το χερούλι έχει φύγει, δεν θυμάμαι πια τον λόγο. Το μόνο που ξέρω είναι τι ζήσαμε εκεί, και μοιράζομαι αυτή την ανάμνηση με την Έλενα - ή μήπως εκείνη τη μοιράζεται μαζί μου;

  Zusatzinfos

  Πριν από 30 χρόνια, η ιδιοκτήτρια αυτού του τηγανιού, Elena Groß, μετανάστευσε στη Γερμανία με τον Ρωσογερμανό σύζυγό της και τον τρίχρονο γιο τους. Το ταξίδι με το τρένο από το Ομσκ στη Μόσχα κράτησε δύο ημέρες. Στη συνέχεια συνέχισαν με αεροπλάνο για το Ανόβερο και τέλος με λεωφορείο στο στρατόπεδο υποδοχής Friedland για εγγραφή. Διηγείται πώς στέκονταν εκεί μέσα σε ένα πλήθος και περίμεναν - και πώς ο σύζυγός της ρώτησε ξαφνικά, με πανικό στο πρόσωπό του, πού ήταν ο μικρός τους γιος. Δεν ήξερε αν έπρεπε να γελάσει ή να κλάψει γιατί τον κρατούσε στην αγκαλιά του.

  Το μπαούλο της συντεχνίας των αρτοποιών του Siegen στο τηγάνι

  Είμαι το μπαούλο της συντεχνίας των αρτοποιών του Siegen. Φτιάχτηκα το 1765, φτιαγμένο από ξύλο δρυός, διακοσμημένο με σιδερένια κουλούρια. Είμαι εξοικειωμένος με το τι σημαίνει «ασφάλιση ιδιοκτησίας».

  Μπαούλα σαν κι εμένα ήταν στο σπίτι της συντεχνίας ή στο σπίτι του διοικητικού συμβουλίου της συντεχνίας και περιείχαν κάθε λογής πράγματα: σφραγίδες, πιστοποιητικά, τιμολόγια, επιστολές, πρωτόκολλα... Όταν μας άνοιγαν, ήταν συχνά πολύ τελετουργικό, γιατί όλα αυτά ήταν σημαντικά για τη συντεχνία και τα μέλη της. Ήταν άκρως επίσημα αντικείμενα, μοναδικά κομμάτια και πρωτότυπα...

  …και για αυτόν το λόγο σε βρίσκω τόσο απίστευτα ενδιαφέρον. Δεν θέλω να σε προσβάλω, αλλά στην πραγματικότητα είσαι «τυποποιημένο»! Υπάρχουν αμέτρητα τηγάνια που μπορούν όλα να κάνουν σχεδόν το ίδιο πράγμα με εσένα. Κι όμως, μεταφέρθηκες 5000 χιλιόμετρα σε μια βαλίτσα και σε χρησιμοποιούν ακόμα και σήμερα, παρόλο που το χερούλι σου λείπει. Και εκτίθεσαι εδώ σε ένα μουσείο!

  Αυτό με κάνει να σκεφτώ ξανά τι πραγματικά ορίζει την αξία των πραγμάτων. Δηλαδή, τι μας κάνει σημαντικούς; Ίσως είσαι κάτι πολύ πιο σημαντικό από όλες τις σφραγίδες και τα έγγραφα που προστάτευα τότε... Ή είσαι σημαντικός με άλλον τρόπο... ίσως με έναν πιο σημαντικό τρόπο.

  Για πολύ καιρό νόμιζα ότι ήξερα ποια πράγματα ήταν σημαντικά. Τώρα συνειδητοποιώ ότι εξαρτάται από πολλά πράγματα. Ποια πράγματα είναι σημαντικά για εσάς; Τι θα παίρνατε μαζί σας αν μπορούσετε να πάρετε μόνο «λίγα» μαζί σας;