Bir tava
Yanımıza aldığımız bir şey

• Text zum Nachlesen

  Tava hakkında

  Ben bir tavayım ya da bir fırın kabı da olabilirim. Bir kulpum olmamasına rağmen kullanıldığım için mutluyum. Uzun zaman önce çöpe atılabilirdim ama Elena beni elinde tutuyor. Ben de onu aynı şekilde bırakmazdım.

  İkimizin de Rusya\’dan geldiğini bilmelisiniz. O orada doğdu ve ben de orada döküldüm, demirden değil, alüminyumdan ve belki de bu benim şansımdı. Bir tava için hala nispeten hafifim. Ama belki de sadece kullanması iyiyimdir... En azından on teflon tavadan daha uzun ömürlüyüm... Sonuç olarak, Sibirya\’dan Siegen\’e kadar götürüldüm. 5000 kilometre. Önce trenle, sonra uçakla, sonra da otobüsle. Sadece çantalar ve bavullarla ve benden başka, bu yolculuktan geriye kalan tek bir şey daha vardı: Puşkin\’in şiirlerinden bir cilt.

  Yani ikimiz, bize Sibirya\’yı ve bu uzun yolculuğu hala hatırlatan son şeyleriz, her birimiz kendi tarzımızda: büyük, eski bir dil sanatı parçası ve çok günlük bir nesne, yani ben, tava veya fırın kalıbı...

  Sap gitti, artık nedenini bilmiyorum. Sadece neler yaşadığımızı hatırlıyorum ve bu bilgiyi Elena ile paylaşıyorum, yoksa o mu benimle paylaşıyor?

  Zusatzinfos

  Otuz yıl önce, bu tavanın sahibi Elena Groß, Rus-Alman kocası ve üç yaşındaki oğullarıyla birlikte Almanya'ya göç etti. Omsk'tan Moskova'ya tren yolculuğu iki gün sürdü. Daha sonra uçakla Hannover'e ve son olarak da kayıt için otobüsle Friedland kabul kampına gitmişler. Orada bir insan kalabalığının içinde nasıl durup beklediklerini ve kocasının aniden yüzünde panikle küçük oğullarının nerede olduğunu sorduğunu anlatıyor. Gülse mi ağlasa mı bilememiş, çünkü kocası onu kucağında taşıyormuş.

  Siegen Fırıncılar Loncası'nın Sandığı

  Ben Siegen Fırıncılar Loncasının sandığıyım. 1765 yılında meşe ağacından yapıldım ve demir simitlerle süslendim. "Mülkiyeti güvence altına almak" hakkında bir iki şey biliyorum.

  Benimki gibi dükkanlar lonca evinde veya lonca yönetim kurulunun evinde bulunurdu ve her türlü şeyi içerirdi: mühürler, sertifikalar, faturalar, mektuplar, tutanaklar... Bunları açtığımızda, genellikle çok ciddi olurdu, çünkü tüm bu şeyler lonca ve üyeleri için önemliydi. Ne de olsa bunlar son derece resmi nesnelerdi, benzersiz ve orijinal...

  ...ve işte bu yüzden seni inanılmaz derecede ilginç buluyorum. Seni gücendirmek istemem ama sen aslında "standartlaşmışsın"! Seninle hemen hemen aynı şeyi yapabilen sayısız tava var. Yine de bir bavulun içinde 5000 kilometre taşındın, sapın eksik olsa da bugün hala kullanılıyorsun. Ve burada bir müzede sergileniyorsun!

  Bu da beni bir şeylerin değerini gerçekte neyin oluşturduğu konusunda tekrar düşünmeye sevk ediyor. Yani, bizi önemli kılan nedir? Belki de sen o zamanlar koruduğum tüm mühürlerden ve belgelerden çok daha önemli bir şeysin... Ya da belki farklı bir şekilde önemlisin.

  Belki de daha önemli bir şekilde. Şimdi bunun pek çok şeye bağlı olduğunu anlıyorum. Sizin için önemli olan şeyler nelerdir? Yanınıza çok az bir şey alabilecek olsaydınız ne alırdınız?